domingo, 1 de junio de 2008

As Anzas. Grupo de música.




As Anzas, fan de la pandereta

La afición de varios vecinos de esta aldea ribadense al instrumento tradicional les llevó a crear un grupo

Fecha de publicación:
12/2/2008

A lo largo y ancho de A Mariña hay hombres y mujeres, niños y niñas que empujan por las tradiciones. Son bastantes las agrupaciones que contribuyen a que las raíces gallegas no se pierdan y a mantener vivo el folclore. En una época en la que ciertas costumbres populares parecen estar en peligro de extinción hay que reseñar las iniciativas que luchan por lo contrario.

Una de ellas se localiza en As Anzas, un pequeño núcleo rural formado por unas 36 casas perteneciente a la parroquia de Cubelas, en el municipio de Ribadeo. Recientemente el concello abrió allí un local de ensayo para grupos musicales. Ello sirvió a los vecinos de excelente excusa para despertar también sus propias inquietudes musicales. Le tomaron el gusto a un instrumento tradicional, la pandereta, y crearon un grupo. Lo forman alrededor de 15 personas, mujeres, niñas y niños, madres e hijos. «Os homes non se animan», dicen, pero ya lo harán, creen. Sus integrantes tienen entre 6 y 60 años de edad.

Tenían local, pero faltaba otra pieza esencial: el profesor. Gracias a la ayuda que les prestó la concejalía ribadense de Cultura, encontraron a Roberto Sala López, que les guía en los ensayos cada sábado de cada mes: «O profesor ten paciencia pero ensina moi ben e anima bastante. Nos dicía que para San Xoán este ano íbamos animar a fogueira, pero de verdade».

Llevan ya dos meses de curso y la evolución del grupo se va notando: «Xa levamos o son. Sabemos tocar unha muiñeira, unha jota de catro, unha jota de cinco... Agora estamos co pasodoble. Tamén cantamos tradicional». Aunque el canto ya parece una asignatura más compleja: «Parte do grupo é xente que non usábamos a voz para cantar.... Aos da nosa xeración, os dos 60 ou 70, non se nos ensinaba música na escola. Agora os nenos si teñen música». En este sentido, los mayores también aprenden de los pequeños, que además «teñen máis facilidade» para cantar.

El nombre del grupo evoca las raíces etnográficas: Alesancia. Explican que en un documento del rey Silo del 23 de agosto del 775 figura una donación para un monasterio situado entre los ríos Eo y Masma «et inter ríbulum Alesancia et Mera», especifica. Ahí aparece el nombre del río Alesancia, cuyo significado es «río de alisos» y de donde procede el nombre de As Anzas: «É moi bonito e é un dos máis antigos que hai por aquí».

La pandereta «engancha» en As Anzas: «Estamos esperando que chegue o sábado para ensaiar. Supón moito porque as relacións personais son mellores, tes oportunidade de falar coa xente e facer cousas xuntos e ao ter rapaces novos animan basnte, a súa alegría tira moito polo grupo».

Temas como O verdegaio, Fogosiño, Cando salín de Soutelo y las muiñeiras ya forman parte del repertorio de As Anzas, una zona donde eran típicas las canciones de marineros: «Lévase moito tempo sen cantar xuntos e se van esquecendo as cancións. É unha maneira de recordalo e de aprender as cancións todas e tamén un exercizo de memoria».


As Anzas. Documentación histórica




Documento do século VIII (775 d.c)

[PDF]

TEXTO TRADUCIDO DEL DIPLOMA DEL REY SILO

(Diploma de donación de propiedades entre o río Eo e o Masma)

Pinchar no enlace para ver

Alexanzia1.jpg
Alexanzia2.jpg


Pinchar no enlace para descargar
http://www.archive.org/details/Alexanzia1
http://www.archive.org/details/Alexanzia2